Küçük bir çocuk, belki beş altı yaşlarında;
Ağlıyor kaldırımın soğuk taşları arasında.
Rüzgar yalıyor bacaklarını, ellerinde çakıl taşları;
Gözleri hafif nemli, hayata inat çatık kaşları..

Nedendir yalnızlık bu gökyüzünün altında?
Yağmurlar dindiremedi mi kalbinin sızısını?
Sen yine de hep böyle küçük kal çocuk;
Sen büyürken büyümesin hayal kırıklığın..