-ikizime-
''Tanrı var'' dedi
''Tanrı olmak zorunda.
Hayatta mutlu olmayan ölüleri
Mutlu edebilecek bir Tanrı...''
Ölüler, kardeşim!
Ölüler,
-varsa gittikleri bir yer-
Bir ufak tabuta sığrıdırırlar
Tüm duygularımızı
Nasıl heyecanımızı, şaşkınlığımızı
-Daha kötü ne olabilir ki?-
Götürüyorlarsa
Mutluluğumuzu da götürürler
Kendini dünyamıza bağlamak için
Bizim bağlarımızı götürürler
Ölüler...
Oysa ölüler, kardeşim!
Gittikleri bir yer yok ölülerin.
Duygularını, bedenlerini,
Fikirlerini ve
Anılarını
Bize bırakıp ''hiç'' olurlar.
Ölürler be kardeşim.
Tanrı olmak zorunda değil...
Hatta aslında
Ölülerin bıraktıklarıyla dönüyor dünya!
Üzüntümüz, sevincimiz, yaşama hevesimiz,
Toprağımız, meyvemiz bile onlardan...
Bencilliğini akıtmayı bırak de gözlerinden
Bak etrafına...
Ölmeden nasıl yaşanır dünya?
Ve belki de filozof haklıdır,
Belki de Tanrı, kardeşim
Tanrı bu çelişkiyi yaratmak için
En başından öldü.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
baştan bir iki şey söylmeliyim
YanıtlaSil1.''kardeşim'' kelimesini nazımı hatırlattığını bile bile yazdım lütfen yüzüme vurmayın
2.sanırım başlık şiirden çok daha ilgi çekici oldu
şimdi ne desem işlk olarak yazım tarzın bu kadar ağır bir konu seçmiş olmana rağmen hiç de zor değil yani son derece akıcı bir yazı olmuş. Anlatmak istediğin çelişkiyi anlatırken hiç zorlanmamışsın. Ama belki de o iki çelişki arasında köprü kursaydın daha etkileyici olabilirdi ama kesinlikle hoş bir yazı olmuş ne de olsa içinde ölüm var:D
YanıtlaSilyani anlamadım akıcı olması rahatsız edici bir durum mu? kusura bakma tunahan ölüm yazma konusunda senin kadar tecrübeli değilim :D bu gerçek bir ölümün hikayesi..
YanıtlaSilİlk olarak, anlam yoğunluğu doğru kelime seçimleriyle ve dize yapılarıyla çok iyi desteklemişin. İmge kullanımının en az düzeyde olması da tabi birçok okuyanı da mutlu edecektir, böylece bu da anlama kolaylığı ve akıcılığı üst düzeye taşımış.
YanıtlaSilAkıcılık konusunu daha ileri boyuta taşımak istiyosan "hemistiche" kullanımına da gidebilirsin. Şiiri böylece işitsel yanıyla değil görsel yanıyla da daha estetik bir noktaya getirebilirsin. Ancak "kardeşim" sözcüğünü yüzüne vuran birisi, "yarım dize" kullandıktan sonra nazımı hatırlattığı gerekçesiyle daha çok üstüne gelecektir. :) Bunun sorun oluşturacağını da düşünmüyorum açıkçası. Sanat yolunda bir şeyler yapmak isteyenlerin illaki ideal bir yazarı, ressamı, oyuncusu vs. bir sanatçısı olacaktır, ancak artık kendin olman gereken zamanı iyi yakalaman gerekir.
İkinci olarak,
"Tüm duygularımızı
Nasıl heyecanımızı, şaşkınlığımızı"
dizelerindeki duygu, heyecan ve şaşkınlık kelimesinin duygularını tam olarak aktardığını düşünmüyorum, biraz sığ ya da çok genel bir ifade olarak görünüyor. İçten bulmuyorum. Üzerine çalışma gerektiyor bence.
Üçüncü olarak,
"Ve belki de filozof haklıdır" Nietsche'ye yaptığın göndermeyi bu kadar açık bir dizeyle belirtmene gerek yok.
"Tanrı bu çelişkiyi yaratmak için
En başından öldü. " derken bunu zaten bize aktarıyosun. Okuyanın zekasına güvenmiyor da olabilirsin belki ama sanatını açıklamaya çalışman diğer bütün dizeleri "çelişki yaratmak için" :) öldürmüş.
İlk olarak, imge kullanıp kullanmama konusunda epey kararsız kalmıştım bunu yazarken. En son imgede pek başarılı olmadığıma kanaat getirip, akıcılık yoluna gitmeyi denedim ama hemistichei bu şiirde kullanırsam, dediğin gibi özgünlükten uzaklaşacağımı düşünüyorum Hasan Abi.
YanıtlaSilİkinci olarak söylediğin dizeleri yeniden gözden geçireceğim, uygun bir şey bulursam Yalım'a yollarım.
Ve üçüncü olarak, o zaten şiirin aslında olmayan bir ifade. Nietsche'den çalıntı olduğuyla ilgili (bu denli ağır değil tabi ama) bazı yorumlar aldım, hem Nazım'dan hem Nietsche'den almak olmasın diye onu ekledim. Ama benim de pek içime sindiği söylenemez.