Karamel

Öyle bir rüyaya uyandım ki, hayalden daha mükemmel… Her yer karamel, ağzımı açınca şaşkın sanırlar diye susuyorum. Işığından kamaşan gözüm büyüleniyor sanki. Sadece bakmak istiyorum karamele, yaklaşmak, sarılmak…

Öyle bir ağladım ki gözyaşlarım hiç bitmeyecek gibi… Kaybettim sandım, daha doğrusu geç kaldım. Keşke atlayınca geçse tüm acılarım. Sevmeyeni sevmek geçer mi? Sonra düşündüm elimden geldiğince, ben sevilmeyi sevmiyorum ki ben seni, karameli seviyorum. Başkasının da olsan anlarım, vazgeçmez, yine de severim. Belki de sen sevilmeyi sevemeyen bir sevgilisindir. Beni sevemeyen…

Öyle bir düşündüm ki kalbim hissetmeyi unutuyordu sen olmasan, büyün olmasa, gözlerin olmasa. Karamelim sen sarının da olsan karamelimsin, benim olmasan da benimsin. Sarıya baksan da benimsin, benim karamelimsin.

Öyle bir duydum ki sanki şu güne kadar yalanmış sevinçlerim. Gölge kalkmış, engel kalkmış. Sarı yok artık. Karamelimsin, her zaman öyleydin.

Öyle bir istedim ki utandım bitişini görebildiğim bir şeyi başlatmaktan. Sayısız mutlu azaptan sorumlu olmaktan… Acıyı sevmek, sevilmeyi sevemeyen sevgiliyi sever gibi, beni sevmeyen…

Öyle bir seviyorum ki karamelden ayrılık azapların en büyüğü gibi. Öyle bir özlüyorum ki çöldeki tek damla gibi. Öyle bir aşığım ki, sen de seviyorsun galiba beni, aslında eminim, artık sadece sevmiyorum, bunu söylüyorum, bağırıyorum ‘Sen benim karamelimsin! Hep benim, sadece benim…’