Karmaşa

Beni yalnız bırakmayın. Koruyun beni onlardan. Onlar çok korkutuyorlar beni, insanlar, düşünceler, olaylar, kendim… Yanımda olun, sizinleyken ağlayamıyorum. Hüznümü içime gömüyorum, içe doğru akıyor gözyaşlarım. Anlık yalnızlıklarımda salıyorum onları. Artık her zamankinden daha fazla düşünür oldum acaba değiştim mi diye. Yoksa hain ayna gerçek yüzümü mü gösterdi bana? Her şeyim derken bensizlik üzer mi onları diye düşünmeye başladım artık. Suçluluk hissederler mi acaba beni yetersiz bulanlar? Ağlayacak arkadaş aramak ne kadar da sefilce… Şüphe duyuyorum en yakın arkadaşımdan bile. Evet, kıskanıyorum onu. Durum, hayat, onlar sefil değil, benim sefil olan. Kırın tüm aynaları, hatta toplatın tüm ekranları, siyah camları. Yansımama bile dayanamıyorum artık. Yumruk atabilsem keşke kendime... Hem nefretimi hem öfkemi boşaltırım kendime karşı. Kendime yapmak istediğim o kadar çok şey var ki. Kayboluyorum deneyip yapamadıklarımda. Bitirmem gerektiğini kabullenemedim asla. Hep yeni bir şans yalvardım, belki düzelirim diye. Kontrol edemiyorum kendimi. Kaybediyorum bilincimi. Bu eller, benim mi onlar, ben istemeden alkışlayan bu hayatı? Hayır, ben olamam bu. Hissedemedim, her zaman akılcıydım. Şu an kaybetmek istiyorum onu. Kalbime bırakacağım her şeyimi. Ruhumu, salacağım onu. Naparsa yapsın onunla? Hep bunu haykırmadı mı bana zaten? Hapisti bende. İşte birazdan özgür olacak. Sonrasına dair tek umudumun bu olmasından utanıyorum, suçluluk hissediyorum. Yaşamayı bile başaramıyorum ben. İlk kez haykırabiliyorum bunu, ben yeteneksizim. Sefilim, hadi acıyın bana. Yapacağıma aptallık diyin. Ben buna kurtuluş diyeceğim. Daha beter batamam değil mi? Borcumu ödeyemem herhalde. Beni yalnız bırakmayın. Koruyun beni kendinizden. Çok korkutuyorsunuz beni. Niteliğim fazlalıksa giderim o zaman. Birlikte başlamamız üstün olmanızı değiştirebilse keşke. Evet, bitti. Bitti belki ama ben daha bitmedim. Kalbim bitmedi. Dağıtamıyorum aklımı. Anla artık istenmiyorsun. Git. Rahat bırak beni, fazlalığım. Borçlu kalma kimseye. Azat ettim seni. Ancak şefkat bekleme kimseden. Gidersen ayrılırız. Başlamamızla bitişimiz aynı olmayacak, ne yazık. Git, rahat bırak beni. Kim dedi en yakınız diye? Sevmiyorum seni. Yalnız kalmak istiyorum. Aklım gitti, rahat bıraktı. Korkmadı acıdan. Denedi en kolayını. Uçuyor ruhum. Borçlu da olsa gittim. Sevgim yeter sana emin ol, en yakın dostum. Hiçbir şeye değil, sana üzülüyorum. Seni kaybettiğime. Korkuyorum senden, borcumdan. Özür dilerim, yapamadım burada. Israrcı olamadım, affet. Benden uzun yaşayacaksın, emin ol. Elveda…